وبلاگ شخصی
و اما بخش روان‌پزشکی… شهریور ۴۰۴ با روزهای بخش روان‌پزشکی همراه شد. هرچند تجربه روز آغازین، بسیار عجیب‌تر و سخت‌تر از چیزی بود که فکر می‌کردم اما رفته‌رفته با آشنا شدن با محیط و شرایط، مسیر هموارتر می‌شد. حالا کمی بهتر متوجه می‌شدم کلمات چه قدرتی دارند. بخش روان‌پزشکی باعث
شنبه ۱ شهریورماه ۱۴۰۴ است و تو چه می‌کنی پسرجان؟ از اضطراب نادیده شروع بخش روان‌پزشکی به خود می‌پیچی. نمی‌دانی چطور می‌شود. هیچ پیش‌زمینه‌ای نداری. تا آنجا که می‌توانی متمرکز می‌مانی. چاره دیگری نداری… تعطیل بودن یکشنبه باعث شده هم‌گروهی‌ات را با خود نداشته باشی. این یعنی ترس روز اول
بعد از گذشت حدود ۱۰۰ روز از روزهای جراحی، نوبت به دوره حدوداً ۲۰ روزه روتیشن اورولوژی رسیده بود. سیر پیشروی روزهایش مثل این بود که بخواهی مسیر را با قطعه A Cielo Abierto از Ludovico Einaudi آغاز کنی تا در نهایت به قطعه Not That Simple از Yann Tiersen برسی؛
بدون شک روزهای جراحی از عجیب، قریب و غریب‌ترین روزهای مقطع کارآموزی هستند. هر روتیشن، تجاربی بس حیرت‌انگیز را با خود به همراه دارد. روایت‌ها شنیدنی‌ست و وقایع دیدنی. روزهای روتیشن بیهوشی نیز، از این موضوع مستثنی نبود. اگر از من بپرسی، خواهم گفت این روتیشن به طور قطعی، از
از عجایب روزهای جراحی هرچه بگویم، کم گفته‌ام. در وصف روزهایش همین بس که شاهد بر روزهای جنگ نیز بود. یادداشت پیشرو بهانه‌ای است تا از شگفتی‌هایش برایت بگوید… از دوشنبه ۲۶ خردادماه ۱۴۰۴ در روزهای ارتوپدی به سر می‌برم. روتیشنی که پر شده از وجوه جدید پزشکی. مطالبش به
احتمالاً هیچ چیز نمی‌تواند به اندازه دیدن حال خوب یک فرد برای پزشک معالجش خوشایند باشد و احتمالاً این موضوع، یکی از لذت‌هایی است که فرد درمانگر با چیزی عوض نکند. یادداشت پیشرو، در همین باب است. سیر نوشته پیشرو، مربوط به وقایع پیش آمده برای بیمار یکی از اساتیدمان
بهار و عجایبش، بهار و زیبایی‌هایش، بهار و تکرارناشدنی‌هایش… در فاصله زمانی بهار گذشته تا بهار امروز، اتفاقات منتظره و غیرمنتظره زیادی به وقوع پیوسته. اتفاقاتی که بعضی، از اولین‌ها بوده‌اند. اولین‌هایی که می‌توانند ذهن را روانه سفر کنند، سفری در باب تعقل، درس گرفتن و تجربه. سفری که می‌تواند ذهن را
زمانی که درگیر ناملایمات می‌شویم، نمی‌توانیم درست ببینیم. اتفاقات و رویارویی‌هایی که ممکن است به چشم نیایند، گاه نامبارک ظاهر می‌شوند. گاهی این نامبارکی و کدورت ذهنی باقی می‌ماند تا ادامه‌دادن را بیش از پیش ناآسان کند. در چنین احوالاتی‌ست که قدردان ذهن‌های مبارک می‌شویم. زمانی که کدورت ذهن‌هایمان با
یادداشت پیشرو نوعی زنگ تفریح است. یک وقفه کوتاه. یک مکث اندک… هفته عجیبی رو به انتهاست. حجم انبوهی از نانوشته‌ها باقی مانده؛ نانوشته‌هایی که احتمالاً نانوشته باقی بمانند. حجم انبوهی از یادداشت‌ها باقی مانده؛ یادداشت‌هایی نامرتب که در انتظار سازماندهی هستند. حجم انبوهی از خانه‌های تیک نخورده باقی مانده؛
از سه‌شنبه ۹ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۴ صبح امروز با آسمانی نیمه‌ابری بروز پیدا کرد. آسمانی با رگه‌هایی از ابرهای تیره. ابرهای تیره‌ای که راه را برای مساعدماندن هوا – و گرم‌نشدنش – هموار می‌کنند. کجای کار هستم؟ در میان یک سوم ابتدایی کل دوره جراحی. چه می‌کنم؟ سعی می‌کنم روتین کارهایم