وبلاگ شخصی
مردادماه بود و گرمای تابستان به نهایت رسیده بود. در میانه آن روزهای تابستانی، اولین تجربه حضور در بخش بیماری‌های مغز و اعصاب در حال به وقوع پیوستن بود. یادداشت پیشرو از آن روزها خواهد گفت. جایی در این نزدیکی؛ طبقه سوم سمت راست نقلی از چهارشنبه ۱۷ مردادماه ۱۴۰۳
به بهانه حدود ۱۲ هزار دقیقه تدریس متمرکز در دوران دانشجویی یکی از زمینه‌هایی که چند مرتبه در خصوص آنها یادداشت‌هایی نوشته‌ام و جسته و گریخته به آن اشاره کرده‌ام، موضوع تدریس و آموزش است (+/+). مقوله‌ای که در زمان اولین تجربه‌اش، تجمعی از احساس ترس، لذت، اضطراب، هیجان، امید
روزهای داخلی گذشت. روتیشن روماتولوژی هم به پایان خود نزدیک می‌شد. دنیایی از تظاهرات نه چندان واضح. دنیایی از اضداد. در کنار این‌ها، تجربه بروزهای متفاوت رفتاری هم بس حیرت‌انگیز بود. نوشته پیشرو از آن روزها می‌گوید….. بسیار سفر باید تا پخته شود خامی از سه‌شنبه ۱۹ تیرماه ۱۴۰۳ هوای
و بالاخره روتیشن ریه و روماتولوژی….. روزهای داخلی رفته‌رفته به پایان خود نزدیک می‌شد. این پایان ترکیبی از شادی و ناشادی بود. ناشادی از جهت پایان روزهای بدون تکرارش و شادی بابت گذار دوران نه چندان آسانش. شاید یکی از معدود مواردی بود که قسمت ناشادش بر دیگری غلبه داشت.
با نزدیک شدن به واپسین روزهای بهار ۱۴۰۳، دوره داخلی نیز از میانه خود عبور کرده بود. دیگر راهی تا انتها باقی نمانده بود. نوشته پیشرو از آخرین روز روتیشن نفرولوژی می‌گوید. زمانی که بهار – بیش از هر وقت دیگری – آماده رخت بربستن تا فرصتی دوباره بود. از
و اما باقی مسیر. نوشته پیشرو به معنی حقیقی کلمه، یک چکیده است. یک گلچین است. گلچینی از وقایعی که به سرعت باد – یا حتی سریع‌تر – گذشتند و جز تعدادی تصویر و متن، چیزی از آنها باقی نمانده. البته که آموخته‌هایش چراغ راه خواهند بود. منظورم را متوجه
روتیشن اورژانس هم به پایان خود رسید. روتیشنی که پر بود از تجربه‌های تازه. تجربه‌هایی که هم بالینی بود و هم غیر بالینی. تجاربی که جنسش با مطالعه کتاب‌ها تفاوت داشت. یادداشت پیشرو در قالب کلماتی چند، به بررسی آن روز می‌پردازد….. از پایان روتیشن اورژانس داخلی از چهارشنبه ۱۹
در یکی از روزهای بهاری، زمانی که فرصتی تا انتهای روتیشن دوم داخلی باقی نمانده بود، فرصت مناسبی فراهم شد تا کمی از تجربه آن روزها بنویسم. یادداشت پیشرو بر آن احوال خواهد بود. از گذار سال محنت، حکمت و مکنت! از سه‌شنبه ۱۸ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۳ امروز که در عمل،
نوشته پیشرو در میان روزهای اورژانس داخلی به ثبت رسید. تعداد کلماتش هرچند اندک است اما یادآور رویداد بس ارزشمندی است. رویدادی به ظاهر ساده که شیرینی‌اش به مانند نوشیدن یک فنجان چای گرم در صبح یک روز بهاری است. آنجا جایی بود که بعد از مدت‌ها، به همان شیوه
از یک روتیشن جدید؛ این بار اورژانس داخلی از سه‌شنبه و چهارشنبه ۱۱ و ۱۲ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۳ بعد از روتیشن هماتولوژی، حال زمان آن بود که طبق برنامه پلکانی روتیشن‌های داخلی، وارد اورژانس شویم. با زمینه اندکی از فضای اورژانس – که از دوره سمیولوژی به یادگار داشتیم – می‌دانستیم